Η ΣΚΟΥΡΙΑΣΜΕΝΗ ΑΙΧΜΗ - ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΩΜΕΝΙΔΗΣ

Η αιχμή του δόρατος -πιστεύω ακράδαντα- μιας κοινωνίας είναι η παιδεία της. Όχι αναγκαστικά το ποσοστό των πτυχιούχων, ο αριθμός των μελών των επιστημονικών σωματείων ή οι ξεχωριστές διάνοιες που διαπρέπουν διεθνώς. Παιδεία είναι η δυνατότητα του «μέσου» πολίτη να αντιλαμβάνεται και να συμμετέχει στα συλλογικά δρώμενα. Τα κριτήρια που διαθέτει για να ξεχωρίζει το ωραίο από το άσχημο, το καλό από το κακό. Η διάκριση ανάμεσα στην ιδιωτική και στη δημόσια σφαίρα, το ξεσκαρτάρισμα του σημαντικού από το ασήμαντο, του αξιόλογου από το ευτελές. Θλίβομαι που το γράφω, διαπιστώνω ωστόσο καθημερινά πως η αιχμή αυτή έχει επικίνδυνα σκουριάσει.

Σιχαίνομαι την εξιδανίκευση του παρελθόντος. Τη νοσταλγία των περασμένων μεγαλείων που κανείς μας δεν έζησε, την αγιοποίηση των σπουδαίων νεκρών που κανείς μας δεν γνώρισε. Θυμάμαι, εντούτοις. Θυμάμαι πως στα πρώτα νιάτα μου ο Έλληνας απόφοιτος του γυμνασίου -και του δημοτικού ακόμα- ξεκοκάλιζε καθημερινά μία τουλάχιστον εφημερίδα και ήταν σε θέση να αφηγηθεί συναρπαστικά μία τουλάχιστον ιστορία. Πως οι «εθνικόφρονες» γιαγιάδες τράβαγαν τα εγγονάκια τους στην εκκλησία, όπου πιθανόν να μην αποκτούσε κανείς χριστιανικό φρόνημα, ανέπτυσσε όμως στέρεο γλωσσικό αισθητήριο. Και οι δικές μας γιαγιάδες, οι Αριστερές, μας διέπλαθαν με διηγήσεις ηρωισμών και θυσιών, οι οποίες μπορεί να μη μας έκαναν κομμουνιστές, μας προίκισαν όμως με έναν ηθικό κώδικα που ήθελε κότσια για να τον αμφισβητήσεις.

Αναδημοσίευση του άρθρου του Χρήστου Χωμενίδη από το Protagon.gr. Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο κάντε κλικ πάνω στην εικόνα.