Έχετε παρατηρήσει πώς συμπεριφέρονται οι μαθητές όταν ένα μάθημα τους είναι παντελώς αδιάφορο; Όταν εμείς οι δάσκαλοι δεν κάνουμε το μάθημα όπως θα θέλαμε, αλλά το κάνουμε γιατί απλά θα πρέπει να το διδάξουμε;
Σύμφωνα με τον Τζακ Πέτρας υπάρχουν τρεις κατηγορίες:
α) οι κιναισθητικοί μαθητές που πάντα βρίσκουν ευφάνταστους τρόπους να απασχολήσουν τα χέρια τους, ¨φωνάζοντας¨ στο δάσκαλο: "Δώσ' μου κάτι χρήσιμο να κάνω!"
β) οι κοινωνικοσυναισθηματικοί μαθητές, οι οποίοι σταυρώνουν τα χέρια πάνω στο θρανίο και μετά κοιτούν έξω από το παράθυρο, ταξιδεύοντας σε έναν κόσμο πιο ενδιαφέροντα, πλούσιο σε συναισθήματα και μυστήριο, τον κόσμο της φαντασίας. Κι αυτοί επίσης ¨κραυγάζουν¨ στο δάσκαλο:"Σε παρακαλώ, δίδαξέ με με τρόπο τέτοιο που να αγγίξεις την καρδιά μου." και τέλος
γ) οι "λαθραναγνώστες" μαθητές, που γλιστρούν το βιβλίο που τους ενδιαφέρει στην ποδιά τους και το διαβάζουν στα κρυφά, αφού αυτά που διδάσκει ο δάσκαλος την ώρα εκείνη τα γνωρίζουν ήδη και τους είναι αδιάφορα. Αυτά τα παιδιά προσελκύονται από νέες ιδέες και γοητεύονται από νέους τρόπους σκέψης.
Αυτοί οι τρεις τρόποι συμπεριφοράς των παιδιών αντιπροσωπεύουν τις τρεις ουσιώδεις ανάγκες των παιδιών που θα πρέπει να ικανοποιεί το σχολείο, να τα κινητοποιεί, δηλαδή, κινητικά, συναισθηματικά και γνωστικά. Επομένως και το σχολείο θα πρέπει να πάρει μία πολυδιάστατη μορφή, ενσωματώνοντας το παιχνίδι, την ενεργή συμμετοχή και τις τέχνες στην καθημερινή διδακτική πρακτική.
Μόνο δραστηριοποιώντας τα παιδιά μας ώστε να συμμετέχουν ενεργά και διδάσκοντάς τα μέσα από καλλιτεχνικές δραστηριότητες, τα βοηθάμε να αναπτύξουν την τρίτη βασική και ουσιώδη ικανότητά τους, την ικανότητά τους να σκέφτονται δυναμικά, ερευνητικά και πρωτότυπα, πράγμα που θα τα βοηθήσει να κάνουν τις ερωτήσεις εκείνες που ακόμη περιμένουν να διατυπωθούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου